جشن در ایران باستان
خجسته بر و بوم ایران زمین
خوشا مرز ایــران عنبر نسیــم ////که خاکش گرامیتر از زرّ و سیم
زمینش همه عنبر و مشک ناب////بجــوی انــدرش آب درّ خوشاب
فضایش چو مینو برنگ و نگار////به یکسو زمسـتان دگر سو،بهار
هوایش موافــق بـــه هـر آدمــی////زمینـش سراسر پـر از خرّمــی
گلاب است در جویبارش روان////همـی پیــر گــردد ز آبـش جوان
به هر سوی این ملک با آفرین////یکی بــوم فـــرخنده بینـی گـــزین
گرازپارس‌گوئی‌بهشتی‌خوشست////همــه مَرغِ آن خرم و دلکش است
هوا خوشکوار و زمین پر نگار////نه سرد و نه گرم و همیشــه بهار
چو پاکان شیـــراز پاکی نهــاد////نباشـد که رحمت بر آن خاک باد
کسی کاندر آن بوم آباد نیســت////بکام از دل و جان خود شاد نیست
به‌یک سوی اهواز مینوسرشت/////که سبز است و خرم چو باغ‌بهشت
شکرخیز خاکی نباشــد چنــان////که زرتوش بودش یکـی شارســان
دی و آذر و بهمن و فرودیــــن////همیشــه پـــر از لاله بینـــی زمیــن
گر از مُلک کرمان سرایم رواست////که هندوستانی خوش آب و هواست
در آن مــرز فرخنـدۀ ارجمنــــد////بهر ســال زایــــد دو ره گوسفنــــد
همان زابل از مصــر ارزنده‌تـــر////ز قنــوج و کشمـــر فـروزنــــده‌تر
به نزد کسی کو بود فرهمنــــد////یکی نیــل کوچـــک بود هیرمــــند
خراسان ز چین و ختن خوشتر است////که خاکــش هماننــد مشک تراست
همــــه باغ او بوستــــــان نعــــم////همـــــه راغ او گلستــــــان ارم
صفاهان چنو در جهان شهر نیست////ندانــد کــش اندر جهان بهر نیست
همــــه ساله خندان لب جویبـــــار////بکوه اندرون کبک و گــــور شکار
نوازنده بلبـــل ببـــاغ انـــدرون////گرازنــــده آهـــو به راغ اندرون
خوشا حال آن مرغ دستانسرای////که دارد در آن بوم فرخنده جـای
نتنز و سو ترق قهــــرود تـــار////بود خاکشان همچـــو مشک تتار
عروس جهان است ملک اراک////که سرتاسرش مشکبیز است خاک
درخت گل و سبــــزه آب روان////طرب آرد از بهـــر پیــر و جوان
هم از عهد جمشید و کاوس کـی////نبود ست ملکــی بخوبــی چو ری
که البرز کوه است جای غبـــار////مکـــانِ فریـــدون بـــا فـــرّ و داد
دگر آذر آبادگــان کشـــوریست////که بر روم شامش بسی برتریست
گر آئــی سوی دشت مازندران ////پر از سبـزه بینی کران تــا کران
همه بوستانش سراسر گل است////بکوه اندرون لاله و سنبـــل است
زهی خاک ایران که از گاهِ جم////مکــان کـــرامت همــی بُد عجم
خجسته برو بوم ایران که شیر////همـــی پرورانــــد گـــوان دلیـــر
چنو مــرز با ارز آبــــاد باد////همیشـــه بـر و بومــش آبــاد باد
مرا تا چه کردم که چرخ بلند////از آن خاک پاکم به غربت فکند
به روم از برای چه دادم وطن////که زندان شد این مُلک برجان من
خوشا روزگاران پیشین زمــان////کـــه بودم به ایران زمین شادمان
چه شد مایۀ هجـــر و آوارگـــی////کـه این چاره جُستم زبی‌چارگی
(سروده میرزا آقاخان کرمانی:)
میرزا عبدالحسین، معروف به میرزاآقاخان کرمانی، (۱۲۳۲ خورشیدی–۱۲۷۵ خورشیدی) ازشخصیت‌های سیاسی جنبش مشروطه ایران بود.
زادروز ۱۲۳۲ق؛ زادگاه کرمان- تاریخ مرگ ۱۲۷۵ ق ؛ محل مرگ تبریز-
